We hebben heerlijk geslapen en om 6.30 zit iedereen weer aan het ontbijt. 7u rijden de andere 4 teams weg om de route volgens het roadboek te vervolgen; zij gaan over de Makgadikgadi-zoutpannen rijden, dat moeten wij missen helaas…. De trein gaat door zeg maar, nu zijn wij het een keer die achterblijven en later weer bij de groep komen. Wel een geruststelling dat PaulL met zijn kantoor ons op afstand assisteert en regelt.
De accu is teruggeplaatst en ook wij verlaten Nata, 350 km over asfalt naar Maun…Asfalt blijkt een te mooi wooord, veel potholes, veel offroad, naast het asfalt rijden we. Maar we komen rond 10u in Maun aan, lekker op tijd om de auto te repareren. Van PaulL krijgen we een adres door waar we de accu kunnen laten nakijken…maar dat is 8700 km verder!!!! Nee!!! Maar blijkt een foutje; in Maun 3 km verder komen we bij Taurus Battery. Dat lijkt een vakkundig bedrijf, maar zij kunnen de accu of dynamo niet verwijderen, dus naar de Toyota garage in Maun. Zij zijn vriendelijk maar alles gaat traag….er werken behoorlijk wat mensen en ook opdrachten, uitvoering en administratie gaat over heel veel schijven. En wij hebben haast, zijn ongeduldig; dat gaat niet samen, we moeten geduldig zijn..dus van 11u tot 18u zitten we te wachten, lopen in de wachtruimte wat rond, laten ons gezicht zien……maar om 18u is de dynamo nog steeds niet verwijderd….. jeetje…..Ondertussen heeft Bianca van het kantoor van PaulL in Windhoek een dynamo voor ons; die kan naar Maun gebracht worden (iemand zou ‘s nachts gaan rijden). Hoe bizar…maar het kan niet anders.
Wel heel lief dat een dame van de garage ons om 18u naar het hotel brengt, tot morgen Hope! Een naam die nacht van toepassing is.
Dan worden we gebeld door Gerard, ze komen met de rest van de groep ook naar Maun, naar ons hotel; het hotel volgens het routeboek was niet te bereiken en om in Maun te overnachten is een plan dat ook goed uitkomt in de verdere route. Het wordt een drukke en gezellige avond met veel te vertellen aan elkaar; ons verhaal van vandaag en dat van hun. Het rijden over de zoutvlakte werd verschillend ervaren; zout afgewisseld met zand, dus niet zoveel wit als verwacht, maar wel spectaculair dat er gedrift kon worden, dat vinden de mannen natuurlijk gaaf. Maar ook voor hun pech: de wielophanging vast Sjuk brak af, zij zijn 2 uur bezig geweest met repareren….. ook raakte men elkaar kwijt door dicht bebost gebied zonder pad, Sjuk staat mooi op de foto op zijn auto te kijken naar andere teams.