Man man man wat een dag…….

We verlaten Purros en moeten met wat teams (PaulL sluit als laatste aan dus we moeten wat zoeken) een oversteek door de droge rivier vinden, het gaat op veel plekken te steil naar beneden. Dat lukt en met wat afstand rijden we achter elkaars stofwolken in de verte aan. Na 100 km komen we weer in Sesfontein waar we enkele dagen eerder ook getankt hebben. Omdat we contant moeten betalen hebben we niet genoeg Namibische dollars om hem helemaal vol te gooien, maar we kunnen voor vandaag vooruit.

Vanaf Sesfontein rijden we achter PaulL aan weer door ruige rivierbedding, door de zand rivier, paden kruisend, Cees komt vast te zitten, PaulL redt hem weer, en dan nog eens… PaulL waarschuwt voor leeuwen, hij heeft sporen gezien, “laat de deur van je auto open staan als je er uitgaat, dan ben je sneller weer binnen”. En door gaan we weer, 2 teams rijden wat sneller vooruit, Paul en ik houden wat meer afstand. PaulL is nu in de achterhoede om Roy en Annelies een paar keer los te trekken uit het mulle zand, met ons gaat het vandaag gelukkig goed. We vervolgen de weg en maken een keuze; blijven we wachten op de laatsten of vervolgen we de weg waarvan wij denken dat die ons naar de eindbestemming leidt. De route lijkt logisch te liggen en we gaan door, we rijden alleen, en dat wordt eigenlijk steeds onprettiger; we rijden door mul rivierzand, zijn toch aan het twijfelen. Een pad wat ik wil volgen naast de rivier dat wat makkelijker te berijden moet zijn, loopt dood. Achteruit het mulle zand in, een giraf moet niets van ons hebben en rent weg. Niemand hoort ons op het bakkie….Paul rijdt goed door, maar het is spannend. Als we eindelijk wel een zijweg op kunnen die beter begaanbaar is komen we een ranger tegen die ons zegt dat we achter hem aan moeten omdat dit niet de goede weg is. Hij vertelt dat er 2 andere wagens ook al doorreden (ha! Zij hebben dus toch ook deze route!) en dat die ook terug moeten. Maar we zeggen dat we deze route echt moeten rijden en met tegenzin laat hij ons door. Ik zie dat het straks op de kaart een rechtere weg gaat worden, waarschijnlijk een gravel road, maar dan blijkt dat we langs een kilometers lang hek rijden en dat de ondergrond zo lastig is dat we bijna stapvoets moeten rijden….. We hebben we eindelijk contact via het bakkie….PaulL vraagt ons ook om te keren omdat we niet goed uit zullen komen en straks 400km extra om moeten rijden om bij de bestemming te komen. Oef balen, we zijn nu nog een paar kilometer van wat wij denken een doorgaande weg is….en dan horen we Vera op t bakkie, zij zien ons rijden;, zitten achter ons nu, hebben ook deze lastige route…..dat is fijn samen verder rijden. We komen bij een hek wat ik met wat ijzerdraad draaien los krijg. (Later horen we van PaulL dat dat een militair terrrein was en dat ze al geweren aan het pakken waren om achter ons aan te gaan, gelukkig hadden wij dat toen niet in de gaten.) We rijden door en komen inderdaad op een asfaltweg voor de laatste kilometers, nog een politiepost en komen bij de gate van Etosha National Park waar we slapen. We nemen afscheid van PaulL, hem zien we over 2 weken weer en houdt ons wel op afstand in de gaten en is stand-by.

Als ik voor het slapen gaan mijn crèmepje smeer is die warm!