Nu weer WiFi; ik heb bij de vorige verslagen foto’s toegevoegd.
Als een blok geslapen, heerlijk. Weer even bijgetankt, ook ontbijt fijn, was beetje fruit, gebakken ei. Een team wat even later naast ons aanschuift grijpt mis, ontbijt is op…
De meeste teams zijn gisterenavond weer bij de groep gekomen. 2 teams hebben elders moeten overnachten ivm technische problemen, het begeleidende team is bij hen. We hebben allemaal veel bewondering voor ons technische team; zij zijn continue in de weer met allerlei technische oplossingen om de auto’s rollend te houden tot de komende rustdag waar de meesten van ons een garage zullen bezoeken.
Wat zijn we dankbaar en blij dat ons wiegje niet hier heeft gestaan….hier zouden we niet eens een wiegje hebben, geen maxicosi, geen kinderwagen, geen box vol speelgoed. Kinderen die nog niet kunnen lopen gaan in de draagzak op de rug. Kleintjes lopen met oudere broertjes en zusjes mee. Er wordt gespeeld met een oude autoband die met een stokje voortgeduwd wordt. Of aan een stok een van afval in elkaar gemaakt iets op wieltjes om mee te lopen. Naar school is als je pech hebt kilometers verder, te voet dus. Na school niet afspreken met vriendjes of vriendinnetjes maar helpen op het land, helpen de kleine oogst te verkopen of als dat er niet is…bedelen. Wat zorgt onze overheid goed voor ons. Hier blijft het grote geld bovenin hangen, voor het land en de mensen niets over als de regeringsleiders zichzelf en hun familie verrijken met grote villa’s, dure auto’s en allerlei luxe. Soms wordt er geïnvesteerd in een project wat wat hoop geeft, maar vervolgens is er geen geld om dat te blijven onderhouden en vervalt de hoop en glorie. Mensen hebben geen hoop meer, wij snappen wel dat uit wanhoop mensen blokkades aanleggen en geld vragen, ze moeten iets. Dag na dag zorgen dat jouw gezin water en eten heeft. Erg triest. Echt niet uit te leggen wat we zien. Wat boffen wij …
De stad uitrijden is weer druk. File rijden maar dan anders; continu wordt van rijbaan gewisseld, geen richtingaanwijzer, gewoon ertussen frotten, brommertjes zigzaggen en drukken zich tussen alle auto’s, busjes en vrachtwagens door, getoeter geschreeuw, donkere wolken uitlaatgassen, stof, kinderen die tussen het verkeer lopen en (de een wat meer dan de ander opdringerig) spullen willen verkopen, (van stofjes tule, allerlei etenswaar, zakdoeken, handdoeken, hoedjes, horloges, zaklantaarns, rugkrabbertjes, leesbrillen, broeken, schilderijen, ik kan nog doorgaan maar ik stop ermee…..nou, nog eentje dan: beddengoed…)
En de weg is goed vandaag! Fijn! Wel weer roadblocks van mensen die hun handelswaar willen verkopen en van het leger of politie. Handelaars kunnen we afstuiven omdat w niets nodig hebben, maar iemand met een geweer, daar stoppen we toch maar voor. “Mama what do you have for me?” Een pakje drinken en ze zijn blij en we mogen door. Toch wordt de kwaliteit van het asfalt weer minder en moeten we goed letten op onverwachte bewegingen van het verkeer voor ons die kuilen vermijden, gaan we links of rechts voorbij, wat rijdt daar weer voor.
Lagos is de op één-na-grootste stad van Afrika en de snelst groeiende stad op aarde. 23,5 miljoen mensen in 2018, rond de 28 miljoen mensen vandaag de dag. Het verkeer in de stad staat bekend als een van de ergste ervaringen. We overnachten dus net buiten het centrum.
Zand en grind worden met een spade in de vrachtwagens geschept, zware lichamelijke arbeid. Na verschillende malen verkeerschaos wat weer veel vertraging geeft komen we in het hotel aan. Een fijn hotel gelukkig.
De teams die achterop hebben gereden paar dagen geleden hebben nog langere rijdagen gehad om weer bij ons te komen; 6u in de ochtend vertrekken en s’nachts om 12 u aangekomen……
JW draagt hier het stokje over aan zijn zoon Thom die ons verder zal begeleiden samen met Hernan en de ondersteunende teams. Vroeg naar bed, morgen eerst de stad uit, dan 2 grensovergangen.