Sjongejonge wat een wegen. We rijden weg met het ontbijt, boterham met gebakken ei, in de hand over redelijk goed asfalt. Paul heeft vanmorgen geld gepind met een jongen van het hotel en meteen getankt. Dat is een hele geruststelling. We gaan samen met Bas en Gabriel op pad. Na 50 km gewoon asfalt zou het volgens het roadbook weer Afrikaans asfalt worden. Nou, dat zijn hele modderstukken met diepe sleuven, soms wel een meter diep waar vrachtwagens in gekanteld staan. Af en toe een restje asfalt dat door de bruine drab heen tevoorschijn komt. Even gewoon asfalt rijden tussendoor is een verademing. Dan volgt er weer een slagveld met gestrandde vrachtwagens, we komen er gelukkig langs…dan een lange rij stilstaande vrachtwagens, we rijden er maar voorbij, en zien dan waarom. Weer een volgende situatie met vrachtwagens vast in de modder. We kiezen de zijkant om er langs te komen, maar er komt een sleuf met modder, lokale jongens beginnen te schreeuwen en te gebaren (achteraf blijkt het een waarschuwing voor ons te zijn) maar we rijden door. De kuil is dieper dan we dachten (1 m) en de modder komt met een golf over de auto heen, heel de voorruit en zijramen worden overspoeld met modder en we komen er gelukkig uit! Gelukkig… een stukje verder bekijken we de schade. De modder is bij mijn voeten binnen gekomen en we hebben de kentekenplaat in de kuil laten liggen. Bas zit wat minder onder de modder, Paul maakt de ramen, koplampen en spiegels schoon, we drinken een kopje koffie naast de auto en gaan weer verder, door modder, kuilen sjongejonge…. En nog eens stuiten we op zo’n stuk waar vrachtwagens zijn gestrand en op tijd vinden we een bypass waardoor we de uitdaging kunnen omzeilen, gaat goed. Dan opeens een stukje snelweg; het is lang geleden dat we 120 km/u gereden hebben. En een primeur met spookrijden op de snelweg, maar dat mag hier, maar 2 banen zijn in gebruik. En zomaar op deze snelweg net nu we even lekker rijden: roadblocks en een opstopping…
Paul: “kijk dat busje met die kippen, helemaal volgepropt, jeetje”
Ik doe mijn ogen dicht: “nee, wil ik niet zien!”
Echt veel dierenleed gezien, triest en harde waarheid.
De laatste dagen vielen zwaar tegen qua land, mentaliteit en vooral de vele roadblocks, checkpoints en wegkwaliteit. Toen JW een paar maanden geleden de inspectierit reed was de wegkwaliteit veel beter, er wordt gedacht dat veel asfalt is weggespoeld door de vele regen, we weten het niet.
En Paul rijdt zo goed!
Hier zien we, rijdend over een brug de rivier over, dat deze behoorlijk buiten zijn oevers is getreden, hele wijken, benzinepomp onder water. Er waren ook machines bezig met opspuiten van zand om dijken te maken. Verder hebben we niet veel van de erge berichtgevingen over de overstromingen gemerkt.
Rijdend door de voorsteden zien we grauwe wijken met markten langs de weg, vracht- en personenauto werkplaatsen met allerlei onderdelen, alles vuil en vies. Onze schroothoop zou hier een modern verkooppunt zijn.
Het is alweer donker als we om 19u in het hotel aankomen. Buffet met groente en rauwkost, vlees, visje, van alles een beetje, heerlijk na deze dagen. En weer een fijnere kamer.