Overal waar we mensen voorbij rijden en gezien worden zien we dat mensen wel zien dat we anders zijn, dat onze auto er net wat anders uit, maar mensen tonen geen reactie. In sommige landen worden we soms wat agressiever bekeken, anderen zwaaien juist enthousiast, maar hier is het gewoon, gewoon, niks aan de hand. Er is geen agressie, alles gaat rustig en vriendelijk. Ook in het verkeer op wat drukkere stukken, alles gaat rustig door.
Uit het roadbook van JW: “Verwacht vanaf Lobito naar de hoofdstad Luanda geen landschappelijk mooie etappe. Alhoewel de vele baobabs het landschap wel speciaal maken. Vandaag is het vooral cultuur snuiven. Vrouwen die kleding wassen in de rivier, kinderen die rondrennen en spelen in de zon, verkopers die hun goederen aan de man proberen te brengen op de tientallen markten.
Net zoals op andere dagen moet je op je brandstof letten. Tankstations liggen vaak een eind uit elkaar dus voorkom verrassingen... Dat wil zeggen, rij je tank niet tot de laatste druppel leeg, het volgende tankstation zou zomaar eens geen brandstof kunnen hebben.”
De rit vandaag is drukker qua dorpjes en verkeer, vooral veel vrachtwagens.
Paul ziet een team van de groep een zijweggetje richting strand ingaan, dat wil hij ook, dus een volgend zijweggetje in. Stel je geen tropisch strand voor hoor, het is een ruige kuststrook met zand…..waar we dus in vast komen te zitten…..!!!!!! En niemand hoort ons oproep via t bakkie……. Maar via bepaalde technieken en met een soort rijplanken die we sinds enkele jaren (ook op strand vastgezeten) bij ons hebben lukt het hem toch, gelukkig… redelijk op tijd zijn we toch nog bij het hotel, met WiFi dus! Dat zal na vandaag ook weer beperkter gaan worden….
Luanda is de hoofdstad van Angola, een grote drukke stad met voor het eerst sinds Kaapstad weer hoogbouw.