Heerlijk geslapen in het kleine krakkemikkige bed, we gaan op pad naar de eerste grensovergang. We rijden door desolaat landschap, heuvels afgewisseld met woestijngebieden en ruigere rotspartijen. Wat een ellende hebben we met grenzen meegemaakt in vele landen; India, waar ik in de mensenmassa de deur van de auto niet eens kon openen, Bhutan, waar Paul wel uit mocht en ik niet (zonder reden), Costa Rica waar wij 6 uur over de grensovergang hebben gedaan……daardoor vind ik t altijd een beetje spannend. Maar JW heeft het super georganiseerd; hij is als eerste bij de grens Zuid-Afrika uit, heeft de autoriteiten op de komst van al onze teams voorbereid en geeft ieder team instructies. Aan de kant van Namibië staat Hernan met dezelfde taken, (Hernan is een gids uit Argentinië die JW sinds enkele jaren zo tijdens verschillende reizen assisteert. Hij is ook de man die enkele weken terug met 40 paspoorten van ons allemaal de locale ambassades is langsgegaan om de verblijfsvisa te regelen)……en alles aan de grens gaat gesmeerd! Top.
We hebben Zuid-Afrika nu achter ons gelaten, het land van apartheid, waar de zwarte man ons heel vriendelijk helpt en superblij is met zijn fooi en waar een blanke vrouw bedelt om financiële bijdrage voor haar hondje……..????
De Zuid-Afrikaanse taal blijft een raadsel, het is met Nederlands doorspekt, dus woorden en klanken komen herkenbaar over maar er iets van verstaan lukt niet. Het lezen van tekst is leuk en herleidbaar.
Verder hebben Paul en ik geen sightseeing gedaan omdat we enkele jaren terug al wat bezocht hadden, het meest indrukwekkend vonden we Robben Island waar we rond werden geleid en oa de gevangenis waar Nelson Mandela 27 jaar verbleef bezochten, dat zullen we iedereen aanraden.
In Namibië rijden we verder naar het hotel (lodge met kleine huisjes voor ieder team op het terrein) over bijna recht asfalt. We eten gezamenlijk en worden door het keukenpersoneel na afloop van het eten met Afrikaans gezang en trom getrakteerd. Heel leuk. En ik mag weer een dansje meedoen, grappig.