Organisatie: “Vooropgesteld dat als resultaat van een aantal onverwachte tegenvallers, zoals een weigerachtige grenspost en een verplichte politie-escorte, een aantal aanpassingen aan het programma zijn doorgevoerd.
Ik begrijp de teleurstelling dat de etappes vanaf Cape Coast niet uitgevoerd konden worden zoals vermeld in het roadbook.
Hoewel veel van de vertraging en gebeurtenissen van de afgelopen weken overmacht zijn, neemt het niet weg dat we deze Challenge goed evalueren, dat we lessen trekken van de overmachtsituaties die zich hebben voorgedaan en van de keuzes die wij in de aanloop naar deze Challenge hebben gemaakt.
Dat gezegd hebbende wil ik ook benoemen dat de Challenge die we aan het maken zijn, een uniek avontuur is. We rijden door stuk voor stuk zeer moeilijke landen; dat vraagt constant om geduld, inventiviteit en doorzettingsvermogen. We zitten er allemaal wel eens een keer doorheen, maar er liggen nog hele mooie etappes in het verschiet.
Ik wil jullie allen vragen om de komende drie etappes door te zetten en bij elkaar te blijven. Er zitten nog drie lange etappes tussen ons en de rust in Marokko.
De komende dagen rijden we veelal rechte wegen door de woestijn.
*Problemen voor Paul, Michelle, Michail en Speedy*
Op dit moment ligt de 24 uurs auto ver achter ons. Ze staan nog bij de grens met Senegal en de beambten aldaar willen ze vooralsnog niet doorlaten. We hopen dat door bemiddeling van de ambassadeur van Namibië in Senegal er morgen beweging in komt.
Dit heeft als resultaat dat Hernan en ik morgen alleen op de grensovergang staan waar wij jullie zullen begeleiden. Wij kunnen daardoor helaas niet als eerste in het hotel zijn. Wel bereiden wij het hotel meermaals telefonisch voor op jullie komst en zullen wij de kamerlijst doorspreken. Het kan echter zijn dat het inchecken desondanks niet soepel verloopt. Geduld is derhalve wederom noodzakelijk.”
Dus…..Om 8u rijden we Dakar uit, de ochtendspits valt gelukkig mee. Ik zie een geit karton eten. Door een aaneenschakeling van voorsteden komen we bij Lac Rouge, het Reba Meer. Het meer zou dus rood moeten zijn maar wij zien een grijs meer in de mist…verder hebben we behalve het stuk dat we door de stad reden niets van Dakar gezien. Paul heeft vanuit het hotel nog wat foto’s gemaakt..Onze rustdag zou hier zijn, maar omdat de organisatie deze laat vallen zijn we weer op schema. We zijn weer gelijk met de teams die vooruit waren gereden, de groep is weer compleet.
We vervolgen onze weg naar het noorden. Tijdens de inspectietrip werd een route over het strand genomen, maar dit is geen aanrader. Helaas ligt het strand bezaaid met plastic en afval. De hoofdweg is dus het devies.
We rijden Saint-Louis in, de voormalige hoofdstad van Senegal. In de riviermond waarin de stad ligt, zien we honderden fel geschilderde vissersschepen met de meest uitlopende tekeningen. Saint-Louis ademt visserij, alle bedrijfjes staan er in het teken van. Als je al het afvalplastic en de auto’s wegdenkt waan je je in vroegere tijden. Ik zie een koe karton eten.
Het is 39 graden als we bij de grens komen. Stel je voor, een grenspost in the middle of nowhere, wat kleine gebouwen met kamers waar een bureau en een bed in staan. Thom en Hernan begeleiden alle teams weer, bovendien hebben ze een paar locals ingehuurd (omdat het 24uurs team voorlopig nog steeds Senegal niet in mag, zij hebben in een tentje bij de grens overnacht en hopen vandaag door te kunnen) om ook de grensprocedure te versnellen. Deze procedure is weer net anders; aan de kant van Mauritanië moeten we met 4 teams in een halletje wachten, Paul was even terug naar buiten en wil dat halletje naar mij terug maar hij wordt tegengehouden door een douanebeambte. Het is even een schermutseling waar ik erg van schrik. Als de man snapt dat Paul bij zijn vrouw wil staan heeft de man opeens alle begrip en spelen ze beste vrienden. De deur van het halletje waar we binnen staan gaat wel op slot en in een penetrante urinegeur wachten we op onze beurt om een visum voor Mauritanië te regelen. Alles gaat verder goed. We rijden door een natuurgebied met veel vogels en wat wrattenzwijnen, enkele teams hebben krokodillen gezien. Het is al aan het schemeren als we de grote stad Nouakchott door moeten rijden. Een drukte van mensen, verkeerschaos maar iedereen relaxed, het tuttert voort terwijl wij met wat meer snelheid onze weg banen, ik hou vaak mijn handen op mijn oren en mijn ogen dicht tijdens de manoeuvres naar alles gaat goed. Om 20u komen we aan in het hotel, even eten en naar bed.